Jacques Hamelink overleden

In de nacht van 16 op 17 november 2021 is de schrijver Jacques Hamelink overleden. Hij was 82 jaar oud.

Hamelink debuteerde na diverse tijdschriftpublicaties met de bundel De eeuwige dag. Hij begon als dichter, maar werd ook snel bekend door zijn verhalen en de roman Ranonkel. Zijn laatste werk, Solituden, songs, verscheen in 2020.
Hij ontving diverse prijzen, waaronder de Constantijn Huygensprijs voor zijn omvangrijke oeuvre van gedichten, romans en essays.

In 1981 gaf de Atalanta Pers zijn vertaling uit van Manriques Strofen bij de dood van zijn vader (1.1.6). Het jaar daarop tekende hij voor de samenstelling van een bundel met gedichten rond de seizoenen (1.1.10). Ook maakte zijn werk deel uit van de reeks "Zeven Zestigers" (1.1.17).
Jacques Hamelink is door zijn betrokkenheid en zijn onnavolgbare manier van kritisch meedenken voor de Atalanta Pers in de beginjaren erg belangrijk geweest.

In 1970 luisterde ik geboeid naar een radioprogramma waarin Hamelink aan het woord kwam over zijn nieuwe bundel, De eeuwige dag. De zin die mij bijbleef en die voor mij de aanleiding was om deze bundel onmiddellijk te gaan kopen was:  "Geboorte: ik vouw mij op voor de dood".
Later, toen ik Jacques Hamelink voor het eerst ontmoette, kreeg ik de bundel nogmaals van hem. Hij schreef er een opdracht in. Het is een herinnering geworden aan een ontmoeting die het begin zou zijn van een lange vriendschap.
Nu, ruim 40 jaar later, pak ik die bundel weer uit de kast. Het omslag is verkleurd, maar de sterkte van de sublieme vormgeving heeft er voor mij niet echt onder geleden. Ik sla de bundel open bij het laatste gedicht, daar waar het ooit begon. "Ophelderingen" is de titel. Het zijn er zeven.
Voor dit gedenkmoment kies ik de tweede:

Als ik sterf kan geen weten veel groter dan nu zijn
hoewel ik een nieuwe ster schep de koude zal komen
als ik het voorgoed donker maak is de nacht niet dieper geworden
duisternis is even goed als licht.